بهاریه (شعر از نیما خسروی)

در این دمان 
که غم
گشوده پنجره،
نفس بکش! 
ببین
بانوی بزک کرده ی فَروَردین به هفت قلم «سین » ،

 

با شکوفه ریز وآواز پرنده می رسد از رویا 
و گیسوانش می بارد 
بر بنفشه ها 
- که داغ خاطره اند؛
وخط می کشد به سبزی 
برابروان زال زمستان!
خنده ی جویبارانبیدارکرده خاک را از خواب سکوت.                                                                                   نجوای رویش را نمی شنوی از حنجره ی جوانه ها ؟
بیا!
نسیم شانه می زند 
زلف اندوهت!
پر کن مشام از عطری که مست کرده جهان . 
جان تازه کن.
بیا!
چشم بگشا 
بر بلورکی 
که می چکد 
ازشاخسار امید .

دلتنگی امان بده !
شاید این حال خوب 
بهار باشَدَم به روز نو.

نیما خسروی 
11 فروردین 1393