میان دو بن بست - شعر از نیما خسروی

 

 

مرد که می گریخت
در انتها گریست
شاعر
هستیش را به جذبه ی برگی بخشید
زن در قاب چرکمرده گفت:
" چقدر زندگی خالی ست "
شاعر سرود:
آینه بن بست تنهایی نیست.

مرد می گریست،
شاعر
جاری در زمان.
زن
پاییز در آینه ؛
گیسوانش زمستان

نیماخسروی

این شعر را می توانید اینجا و اینجا و اینجا نیز ببینید