جای خالی معشوق - نوشته نیما خسروی

جای خالی معشوق 
دقیق که می شوم می بینم بخش بزرگی از شعر هایم به جای خالی معشوق اشاره دارد .این به معنای زن گریز بودن ان نیست این مرثیه ی فقدان کسی است که باید می بود ولی نیست یا اینکه بودنش بهتر بود دربر دارنده ی کیفیتی باشد اما اکنون بی ان کیفیت است و نبودنش ذهنیت شاعر را مغشوش و گرفتار ساخته است .

به طور دقیق این موضوع برای من چیزی الا بختکی و شانسی نیست بلکه بر اساس مطالعه و اندیشه به دست آمده .این اصول و نگرش هنری است که سال هاست از ان به عنوان مانیفست هنر مدرن پیروی می کنم.

  چیزی که نابوکوف هم به ان اشاره دارد " هنریادآوری غمخوارانه ای است نسبت به جای خالی چیزی که نیست اما باید می بود"
شاید این فقدان معشوق به سنت هزار ساله ی شعر پارسی با آن پیشینه ی سترگ عرفانی و نگاهی که به مفهوم یار دارد بر گردد اما نباید فراموش کرد که موضوع نرینه یا مادینه سرایی در ذهن و ناخوداگاه به چیزی فراتر از وجود عینی و روزمره ارتباط آدم ها با یکدیگر اشاره دارد،
شاید یکی از بزرگترین خدمت هایی که شعر مدرن به ادبیات پارسی کرده است بیرون اوردن معشوق از آن پردگی پر رمز و راز ادبیات عارفانه و گذر دادنش از روزمرگی و خیابان ها و زندگی عادی که هر شهروند زمانه دچار آن است باشد.
من می توانم به عنوان یک مرد ستایشگر زیبایی های معشوقم باشم ،چه آنها که مشهود است مانند قدو بالاو چشم و ابرو و ...و چه آنهایی که در نبود او ذهنم انتزاع می کند . اما دیگر او مبرا از خطا و خلل و اشتباه نیست،او هم ادمی است چون من و شاید دارای ضعف و کاستی های انسانی.و چه بسا برجسته سازی این فقدان و جای خالی نشان از یک بحران بزرگ اجتماعی باشد در غیاب انسانی که تکمیل کننده من در هستی است .
به بیان دیگر این آسیب شناخت فلسفی یک وضعیت بحرانی است که شعر من به تصویر می کشد . شایان یادآوری است که من این بحران را تایید نمی کنم .من این بحران را روایت می کنم؛مانند فردوسی که بحران هویت ایرانیان را روایت کرد .
می خواهم بگویم وظیفه هنرمند جز این نیست و سوز و گداز و غمگساری این روایت موضع او را درقبال این بحران تعیین می کند .
نیما خسروی 
26بهمن 1393

این نوشته را می توانید اینجا و اینجا و اینجا نیز بخوانید