نوستالوژیهای من : دلیری ، ترس ،رستن

نوستالوژیهای من : دلیری ، ترس ،رستن 

یادم هست چند سال پیش زمانی که در دانشگاه درس می خواندم مشکلی برای یکی از همکلاس های ما پیش آمد ،  او را از دانشگاه اخراج کردند...تصمیم گرفتیم که فردای آن روز به حمایت از دوستمان سر کلاس نرویم و به جای آن به دفتر رئیس دانشگاه رفته و خواستار تجدید نظر درآن حکم نا عادلانه و بازگشت دوستمان شویم... 25  نفربودیم که هم سوگند شدیم و قرارگذاشتیم ...همانطور که به ساعات پایانی شب نزدیک می شدیم یکی یکی خبر می رسید که دوستان از آمدن انصراف داده اند...کم کم ترس را در نگاه یکایک بچه ها می دیدم

و خودم هم دست کمی از آنها نداشتم ..انجام این کار مساوی بود بادر افتادن با شبکه مافیایی و سیاسی حاکم بر دانشگاه و چه انگ ها که به ما نمی زندند و چه بسا خودمان هم در خطر تعلیق از تحصیل و مشکلات آتی قرار می دادیم .تنها با هم بودن و یکپارچگی تا حدودی می توانست ما را از آسیب پذیری حفظ کند...صبح که شد نیمی از دوستان کناره گرفتند وبسیاری از آنها هم که باقی مانده بودند در رودر بایستی گیر کرده بودند....به راه افتادیم ....دیگرتوجهی به رفقایم که سر قرار نیانده بودند یا انها که آمدند و گفتند نیستیم و رفتند و آنها که به گوشم می خواندند که آینده خودم را بخاطر یک دانشجوی اخراجی به خطر نیندازم نداشتم هنگامی به دفتر رئیس رسیدیم فقط سه نفر بودیم ...من..آن دانشجوی اخراجی و دوست دیگرمان....امروزکه سال ها از ان رویداد گذشته ، من می اندیشم که به راستی همه ی آنها که به مصلحت یا ترس یا منفعت از مطالبات شهروندی و حقوقی خود می گذرند دوام عمردولت ستم پیشگان رابیمه می کنند....من در آن روز و پس از آن کار زیادی نتوانستم برای آن دانشجو انجام دهم اما امروز پیش وجدانم سربلندم .این خاطره رابه این دلیل نوشتم که تاکید کنم همبستگی ،جسارت ، ازجان گذشتگی و تحمل مصایب و فداکاری شرط اساسی رسیدن به آزادی است.تا زمانی که ترس یا طمع یا مصلحت اندیشی بر ما حکومت می کند نه تنها ما را از حقوق بدیهی مان محروم می نمایند که به ناچارهر تحقیری را خواهیم پذیرفت.

نیما خسروی

به تلگرام من بپیوندید:

هفتمین ققنوس | https://telegram.me/nimaphonix