مخمصه به نویسندگی و کارگردانی مایکل مان. در این فیلم آل پاچینو و رابرت دنیرو به ایفای نقش
پرداختهاند. مخمصه در پانزدهم دسامبر ۱۹۹۵ اکران شد.
مخمصه اولین فیلمی بود که رابرت دنیرو و
آل پاچینو در مقابل یکدیگر در سکانسهایی بازی کردند.
البته ۲۱ سال قبل هردو در قسمت دوم فیلم پدرخوانده به ایفای نقش پرداخته
بودند ولی در هیچ قسمتی از این فیلم در
مقابل یکدیگر قرار نمیگرفتند.
قسمتی از فیلم که موجب فروش آن شدهاست، روبرو شدن رابرت دنیرو و آل
پاچینو در رستوران میباشد. باید اشاره کرد که
بسیاری از منتقدان بازی آل پاجینو و دنیرو رادر این قسمت مبنای خوبی برای مقایسه توانایی آن دو میدانند و
در این مورد میگوییند او در «مخمصه» در
نقش یک خلافکار باهوش، بازی زیر پوستی درخشانی دارد و بدون هیچگونه نمایشی از بروز احساسات تنها زرنگی،
هوش، تنهایی و مسئولیت پذیری «نیل» را
نشان میدهد. درمقابل «پاچینو» همچون همیشه بازی خویش را از طریق تحرک دائمی، واکنشهای عصبی، حرکات غلو شده و
حرکت کردن دائمی چشمانش نشان میدهد.
درین سکانس که شش دقیقه و هجده ثانیه به طول می انجامد- -هر دو غول سینما در رقابت
جذابی با هم قرار میگیرند و در نهایت
سبک برون گرای پاچینو بر سبک درون گرای دنیرو پیشی میگیرد و البته دنیرو هم به زیبایی نشان میدهد که
چقدر در این سبک تواناست.
«دنیرو» یی که در نهایت خست احساساتش را
نمایش میدهد و فیلم را از آن خود میکند. صحنه
رستوران و قتل پایان فیلم «مخمصه» را به یاد آورید، صحنهای که فرصت مناسبی برای تماشای مواجهه آنان است و
اینکه چطور بازی «دنیرو» بر پاچینو پیشی میگیرد
.این البته تنها یکی از نظراتی است که درباره درخشش ین دو در «مخمصه» وجود دارد. نظر دیگر این است که
رابرت دنیرو و آل پاچینو در این فیلم دو
شیوه کاملاً متفاوت بازیگری را در پیش میگیرند. آل پاچینو به شیوه برونگرا و رابرت دنیرو به شیوه درونگرا.
بنابراین پاچینو احساسات شخصیتش را با
حرکاتی که کاملاً قابل مشاهده هستند به تماشاگر منتقل میکند و دنیرو طوری رفتار میکند که تماشاگر صرفاً شمهای
از احساسات نیل مککالی را درک میکند و
نکته اینجاست که هر دو بازیگر در این فیلم در اوج بازیگری خود قرار دارند و بنابراین قیاس کیفیت بازی این دو
در این فیلم، کار اشتباهی است.
http://fa.wikipedia.org/wiki/%D9%85%D8%AE%D9%85%D8%B5%D9%87_%28%D9%81%DB%8C%D9%8 4%D9%85_%DB%B1%DB%B9%DB%B9%DB%B5%29
http://7thghoghnoos.blogfa.com/post-107.aspx