پاییزانه

پاییزانه

فیلسوف  سمج!

با جامه سیاه

واپسین خطابه ات   

قارقارمطنطن!

دریغناک:

)) سرمای سینه سوز

می رسد ز راه…. ))

عاشقم بر تو

بد صدا!

هنگام هر لحظه

تکثیر فاجعه

روز را با تو یک

سان شب نمی کنم .

تو ساکنِ

      اکنونِ 

              دقیقه

بر درخت

       پاییز

             روبرو

 من مسافرم

از رویای دور

بر نیمکت خاطره

تا لبخند و بغض باران و آه.

هنگام کابوس فصل بی امید

بهار

تعبیر خواب های سبز ما.

از پنجره

تو کلاغ دقیقه دیگر

همین جا بر درخت

من

تا هزار شهر دلتنگی

رفته و بازگشته

روبروی درخت پاییز

نشسته ام.

تو

همین جا

بر درخت

.

.

.

نیستی!

.

.

.

پریده ای!

...

نیما خسروی

6 مهر 88

آبشخور:‌وب نوشت پرنده نیست