پس از هبوط۲(شعری از نیما خسروی)

 

پس از هبوط۲

==================

  انسان هوشمند!

نامنده ی نخست جهان

می نهد گام

بر خاک؛

تا هر لحظه

شکوفای کشفی نو باشد

و شادی شگفت؛

بی خبر از تلخای تجربه های زیستن  

بیگانه با خواستن و ناتوانستن

باحرمان و سرشک و شکست.

کاشف دنیای راز

آفریننده ی هزار معنا از دل هر چیز.

خداوند بی همتای واژگان.

 شاپرک را به ترانه شوق بخواندو

پرستو را به لحن کوچ

تا در مادینه اش بنگرد

وعشق

همزاد شعر شود.

تا سزاوار سجود فرشته باشد

آونگ پرهیز و گناه

وبهانه ی خداشود

و بر زمین

برادر تبعیدی ابلیس؛

در راهی بی پایان .

نیما خسروی

1376/6/15

بروجرد

آبشخور: هفتمین ققنوس