گیسو(شعر از نیما خسروی)

گیسو

===

شمیم خاطره دارد

غربت پاییز،

دلتنگ

چه می گوید باد؟

گیسو!

پریوشان اندوه

چکیده بر گونه هایت .

من راز هبوط برگ را می دانم

و از هجوم مصیبت

رسیده ام

به مرز شکستن .

مرا بخوان

از کوچه ی لبخند

من آشنایم

با صداقت دستهایت

بیا عبور کنیم از شب کابوس؛

غریق غفلتی معصوم

رها شویم

 در حباب آرزو .

گیسو

همه ی بی قراری ام

تو را

می خواند

مباد

بشکنی !

 آیینه ها دروغ نمی گویند

گریسته ایم

گیسو!

نیما خسروی 

آبشخور: هفتمین ققنوس

برچسب‌ها: گیسو, شعر از نیما خسروی