صدا : شعری از نیما خسروی به یاد فریدون فروغی

پلنگان زخمی

 برچکاد ماه

مویه می کنند.

در ملاقات زخم و خنجر

در دیدار دندان گرگ و گوشت

در تلاقی زندانی و دیوار ؛

خنیاگر خسته !

صدای تو

که را می خواند؟

روحت را

در ازدحام سکوت

نیافتی؟

-در انبوه صفر و یک

گمم.

بی آشتی با زمانه ای .

نه مخمل آوای بنان

و نه مستی آواز شجریان

به  تلخی شوکران

می خوانی …

زنگ  حقیقتی

را در گوش

خفتگان .

تو آهنگ سوگ

 بر بیداران گور.

تو همدردی تاریخ

بر بیم زده

 که چشم نمی گشاید.

تو سوت مرد تنها

در کوچه های پریشانی 

در پسکوچه های ویرانی  .

صدایت

از اساطیر می آید.

در  سایش گوشخراش

آهن

با نهاد آدمی  .

تصویر مرد حماسی

که به زانو درآمده .

صدای تو زمزمه غریب موج ها

از دریا های دور

حال غربت مرا تازه می کند.

با گیتارت

بخوان 

همنوا باگریه های بی تابم .

آوازه خوان سیبیلو!            

نیما خسروی          -                    آذر ۸۷                                                                                                                                                                                                         

ویرایش دوم   – ۱۹/۱۰/۸۷

آبشخور: هفتمین ققنوس