بخش هایی از یک مثنوی بلندکه در سال 72سروده ام به همراه صدای شاعر عیدی من به همه ی شما دوستان :
بی آشتی گذشتیم
از کنار هم !
این کوچه های تنگ با ساکنانش
قرن هاست خفته اند؛
در خیال و خاطره .
رها کن!
تنهایی است رسم روزگار.
نیما خسروی
23 اسفند92
نگو بدرود
من از طنین هجاهایش می میرم
بهانه ی عزیز دلتنگی !
کسی قفل زرین چشم هایت را نخواهد گشود
چه دوری !
سراب سال های سرگردانی!
بگذار تا سرنوشت کویر
تشنگی باشد.
چشم هایم
آشناست
به راز باران ها
هرگز نگو بدرود!
نیما خسروی