پرویز یاحقی، داغی که هفت ساله شد

داغی که هفت ساله شد روایت خاموشی پاگانینی ایران پرویز یاحقی ، نوازنده ویولون و آهنگساز، ۱۳ بهمن ۱۳۸۵ در آپارتمانش واقع در تهران، خیابان آفریقا، کوچه نیلوفر، آخرین وداع را با زندگی به انجام رساند. هنگام مرگ در خانه، تنها بود. سی ساعت بعد از واپسین نفس، دو تن از دوستانش که از غیبت او نگران شده بودند، به خانه او آمدند. همسایه گفته بود که دو روز است از منزل آقای یاحقی صدای ساز نمی آید. حفاظ آهنی درب آپارتمان باز بود و نشان می داد که صاحب خانه در سفر نیست و در منزل است. دوستان بالاخره درب ضخیم چوبی را شکستند و صاحبخانه را در منزل پیدا کردند، در حالی که به سفر ابدی رفته بود.  

... (شعرک از نیما خسروی)

..
بازم می دارد 
از اندیشیدن 
به پلیدی جهان .
دختر کوچک 
که دست تکان می دهد 
پشت شیشه ی خودرو!

نیما خسروی

6 بهمن 92

تعدادی از هایکو ها یا شعرک های پارسی من اینجا ست:

پرنده نیست .... - چند هایکو ی پارسی از نیما خسروی

اندرباب ترجمه ناپذیری شعر (شاعرانگی 10)

اندرباب ترجمه ناپذیری شعر (شاعرانگی 10)

در خصوص ترجمه ناپذیری شعر سخن ها گفته اند و تا حد زیادی با آن ها موافقم که عدم تطبیق پیش فرض های فرهنگی – زبانی در متن مبدا تا متن مقصد بزرگترین چالش مخاطب برای درک شعر خواهد بود.   

 بیاییم یک بار دیگر این موضوع را باهم مرور کنیم :به راستی چه چیز باعث می شود شعری به زبان دیگر ترجمه شود؟   

 نخست نام آوری شاعر ودیگر حظی که مترجم در زبان پایه از شعر برده و خواسته ما را در آن بهره شریک سازد.  

ترانه های ایرانی :بردی از یادم

ترانه های ایرانی :
بردی از یادم 
تصنیف جاودان " بردی از یادم " یکی از کم نظیر ترین آثار فاخر ترانه های ایرانی است که توسط دو صدای شاخص موسیقی ایران یعنی زنده یاد بانو دلکش و شادروان ویگن بازیباترین شکل اجرا و به صورت دو صدایی و هم صدایی ارایه شده است .
محتوای این تصنیف عاشقانه است و هر دو خواننده توانسته اند به بهترین شکل از ظرفیت های آوازی خود بهره گرفته و در بیات اصفهان همه ی شیفتگی ، حسرت و دلتنگی های عاشقانه را در مجموعه ی آوازی شیک و منحصر به فرد ارایه نمایند . " بردی از یادم " به نظرم از ان ترانه هاست که هیچ گاه از حافظه موسیقی ایران پاک نشده و باقی می ماند به خاطر موسیقی اش، خواننده گانش، شعرش و چیدمان اجزای ملودی و ریتم و اجرا.
نیما خسروی 
 

کیشلوفسکی درباره برگمان

کیشلوفسکی درباره برگمان می‌گوید: «این مرد از جمله معدود کارگردان‌هایی – شاید تنها کسی- است که به اندازه داستایوفسکی و کامو از «سرشت انسان» سخن به میان آورده است».