این روزگار ماست:

در فصل ناباوری

با ریشه های اسیر خاک

ایستاده ایم .

پرواز نمی کنیم.

از کابوس هزاره ها

در خود فرو نشسته ،

لاک پشت های هراسیده ایم .

در آینه زار حسرت

رهایی را اواز نمیکنیم.

تشنگان حقیقتی سراب واره ایم.

دستهای ما

به ما

نمی رسد.

خاموش مانده ایم .

نیما خسروی

این شعر برای بار نخست در وب نوشت پرنده نیست منتشر شد.