ببخش: شعری از نیما خسروی
ببخش
----------------
ببخش اگر دلتنگ توام
ستاره های تنهایی من بی شمارند
کهکشان های پرواز تو بیکران
ببخش اگر دوست دارمت
دنیا بی تو و شعر
عاشقی است
که می میرد
در کوچه ی بی دریچه تاریک.
و نگاه تو
پاسخ نازناک شبنمی است
که می چکد بر برگ گل مروارید
در پگاه پاک ترنم .
ببخش اگرمعشوقان شعر
مادینگان زیبا با گیسوان بلند ، چشمان خمار و پستانهای شکفته اند
اما تو نیستند!
ببخش اگر واژه ها ستایشت می کنند
و ترجیح می دهندت
به همه ی لیلی های شاعران !
ببخش اگربا توام و نیستم
توروشنای چراغ کلامی
آنگاه که مرا می خوانی
و جهان بی رحم
می گیرد
تو را از من،
تا شب و دلتنگی و گریه ی دیگر.
ببخش اگر تو را در تو نیافتم
که خواب و خاطره پر است
به یاد خوب تو
از سیب وباران و بنفشه ها .
بی آنکه باشی
در کنارنیازی جوشان
که در رسیدن به تو ،
شده رقیب من!
برای درد های دیرین ؛
ببخش اگر مرهمی
که هر زخم می خواندت
با فریادی خاموش
که صدا ودستانت مهربان است
ببخش اگر نانی در کف گرسنه ای
یاآبی در کام عطش
ببخش که آنی در شعر عاشقانه ام
هنگام که دعوتی به چای
بهانه ی لحظه های کوتاه ما می شود.
ببخش اگرهنوز عاقل نشده ام!
مستی جان شرابی
ببخش اگردل بسته ام
در تاریک روشن اتاق
به پری وار پیکری خفته
درآغوش آشتی و اشنایی .
واعتماد به غفلت
از توفانی که
می برد
همه چیز را دیر یا زود....
ببخش اگر دوستت دارم
دیوانه وار
ببخش اگر حضور تو در شعرهایم بیشتر،
ببخش اگر که می خواهمت
ببخش اگر که می رانی ام !
ببخش اگر همه ی امید منی
درشب دراز بی امیدی
ببخش که می مانم
ببخش که می روی !
ببخش اگر که نیستی!
ترانه در غیاب تو
کابوس سکوت های تکراری
و شاعر
پیر می شود
پشت دیوارهای ابهام
بی انکه
سخنی گفته باشد .
و داستان
ادامه دارد...
نیما خسروی
هفت آذر نود
http://parandehnist.blogfa.com
