معرفی فیلمساز : آندری تارکوفسکی

   « آندره تارکوفسکی» Andrei Tarkovsky کارگردان روسی، در منطقه ی ایوانوونای شوروی به دنیا امد. پدرش شاعر برجسته ارسنی تارکوفسکی و مادرش ماریا ایوانووا ویشنیاکووا بود. در میان کارگردانان سینمای مولف ، نام « آندره تارکوفسکی» همواره به عنوان کارگردانی صاحب سبک و نوع نگاه خاص به چشم می خورد. شاید سینمای مولف که از اواخر دهه 1950 توسط کارگردانان «موج نو » سینمای فرانسه مثل « ژان لوک گدار» ، « فرانسیس تروفو» و...تئوریزه شد اما سینمای تارکوفسکی می تواند نمونه کامل این نوع نگرش باشد. فیلم های تارکوفسکی مضامین فلسفی و شاعرانه دارند. از این رو تارکوفسکی را شاعر سینما لقب داده اند.

 از مشخصه های اصلی فیلم های او ریتم کند و سکانسهای طولانی هستند. جدیت اخلاقی شدید آثار تارکوفسکی، موردی است که فیلمهای این کارگردان بزرگ روس را متمایز از آثار خیلی از فیلمسازان بزرگ دیگر میکند و مشابه آن صرفا در آثار اندک فیلمسازان دیگری مثل روبر برسون یا اینگمار برگمن قابل مشاهده است.

همچنان که این دو خود، جزو فیلمسازان محبوب خود تارکوفسکی هم بودند. همین جدیت و ماهیت بسیار شخصی فیلمهای او و دشواری روشنفکرانه این آثار و البته بی توجهی کامل آنها چه به لحاظ سبک و چه به لحاظ مضمون به اصول رئالیسم سوسیالیستی (که در زمان فعالیت او همچنان پابرجا بودند)بود که اتحاد جماهیر شوروی را برایش تبدیل به یک اردوگاه کار اجباری کرده بود که در آن هیچ گاه قدر ندید و تنها پس از زندگی کوتاه و مرگ نابهنگامش بود که آثارش مایه افتخار سینمای این سرزمین شدند. تارکوفسکی از سازش با هر چیزی که فکر میکرد می تواند انسجام هنری فیلماش را خدشه دار کند سرباز میزد که این هم به سود و هم به ضرر او تمام شد. از یک سو عناد و مخالفت بود که برانگیخت و از سویی با احترامی (حتی توام با اکراه از جانب مخالفانش)مواجه شد.

تارکوفسکی در اواسط دهه 1930 به دنیا می آید و دوران کودکی را با تب و تاب جنگ جهانی دوم ، جدایی از پدر و سایر شرایط سخت سپری می کند. پدرش که یک نظامی و شاعر بود خانواده را ترک  

می کند و این امر باعث می شود تا سالهای بعد تارکوفسکی همواره به پدر بیاندیشد.

آبشخور:

هفتمین ققنوس