بایستگی نقدپذیری در جامعه ای انتقاد ناپذیر!

بایستگی نقد در جامعه ای انتقاد ناپذیر!

 لابد شما آن ضرب الامثل معروف را شنیده اید که می گوید:

هرگز نخورد آب زمینی که بلند است!

به نظرم اگر کسی برایم کامنت بگذارد که شعرت را فلان جا نقد کرده ام و دعوتم کند به خواندن آن نقدبلافاصله چند فرضیه بوجود می آید:

۱٫شعرم ارزش خواندن و چند بارخواندن و دقت روی تک تک واژه ها ترکیب ها ضرباهنگ و فرمش را دارد.

۲٫ شعرم در جایی دیگر ارایه شده و خوانندگان دیگری با دیدگاه های متفاوت با من و خوانندگانم آنرا خواهند خواند.

۳٫ شعرم اگر شعر باشد ممکن است از آنجابه جاهای دیگر هم برود و چه بسا بر پایه آن نقد افراد و کارشناسان مختلفی بخواهند مطلبی نوشته یا پاسخی بدهند .پس در کل به نفع من است.

۴٫ سعی میکنم بار ها آن نقد را بخوانم با این نگاه که کسی که از بیرون و بالا دارد نگاه میکند کلیتی را میبیند که من چون سرگرم اجزا هستم ممکن است آنرا نبینم.

۵٫ نگاه من به شعرم هر چند  خویشاوندی و حمایتی است اما ممکن است مانند مانند ماهی تنگ آب باشد که درک درستی نه از آب دارد نه از گستره واقعی جهان پیرامون.پس ممکن است این نقد موجب اصلاح  و پیشرفت کارم شود.

۵٫  طرفدارانی که در شب شعر ها و محافل ادبی در برابر پایم برمیخیزند و دست میزنند و اظهار لطف می کنندنباید مرا به آنچه می نویسم غره کنند.چون واکنش های آنی محصول حس های آنی ست .اگر من به همان واکنش ها بسنده کنم شعرم در همان جا خواهد مرد.

 بیایید خودمان را در جریان نقد پذیری و مطالعه و تدقیق مداوم خودمان و آثارمان بگذاریم تا همه با هم رشد کنیم .باور کنید توسعه آنجا رخ می دهد که اتفاق و دگرگیسی اندیشه های همگون و ناهمگون در دسته های کلان اجتماعی بدون خشونت و فحش خواهر و مادر جریان پیدا کند.

 سلامت باشید.

نیما خسروی

آبشخور: هفتمین ققنوس