پس از هبوط۱

  پس از هبوط۱

====================

 و داستان آغازشد؛

تو قصه گوی پریشانی من بودی

من سر به هوای

رویای پرواز.

همه چیز با واژه های  تو می شکفد

و رقص کنان

می کشد سر بر آسمان !

تنها یکبار اگر بخوانی اش

گل را

به جاودانگی می خورد پیوند !

و زمان به زیبایی ات بر جای می ایستد

تا بیایی

و ساعت شماطه دار پدر را کوک کنی

تا نام تو را بخواند به تیک تاک .

ترا می نگرم

و خویشتن را می بینم

که در حسرت؛

همه ی شبهای تکامل را گریسته ام

نخستین واژه هایت

نوزادشعر من بودند.

 من با صدای تو شاعر شدم

ونام ترا  که  زمزمه می کنم

 جهان میدان گفتگوی ما می شود.

بهار می شکفد

 بر لبانم

باران

در چشمهایم؛

آنگاه

سکوت می کنم.

نیما خسروی

۲۵/۱۱/۷۶