ترانه های ایرانی :گریه را به مستی بهانه کردم

ترانه های ایرانی :گریه را به مستی بهانه کردم

 

عبدالوهاب شهیدی هنرمند گرانقدر موسیقی ایران در سال ۱۳۰۱ خورشیدی در «میمه» (در اصفهان) دیده به جهان گشود. وی در محضر هنرمندان و استادان برجسته ای چون «اسماعیل مهرتاش» به فرا گرفتن سازهای سنتور و عود و آواز موسیقی ایرانی پرداخت .

عبدالوهاب شهیدی در سال ۱۳۳۹ در رادیو برنامه گلها فعالیت هنری خود را شروع نموده و تا آغاز سال ۱۳۵۷ این همکاری ادامه داشت .استاد عبدالوهاب شهیدی به همراه استادان اکبر گلپایگانیو حسین قوامی تنها خوانندگانی هستند که در همه سلسله برنامه های گلها از جمله گلهای جاویدان ، برگ سبز ، گلهای رنگارنگ ، یک شاخه گل ، گلهای تازه و موسیقی ایرانی شرکت داشته است.

آهنگساز و ترانه سرا: عارف قزوینی

آواز: عبدالوهاب شهیدی

دستگاه : دشتی
…………………
گریه را به مستی بهانه کردم 
شکوه‌ها ز دست زمانه کردم
آستین چو از دیده برگرفتم 
سیل خون به دامان روانه کردم
ناله دروغین اثر ندارد 
شام ما چو از پی، سحر ندارد 
مرده بهتر زآن کو، هنر ندارد
گریه تا سحرگه، من عاشقانه کردم
دلا خموشی چرا؟ 
چو خُم نجوشی چرا؟
برون شد از پرده راز، خدا، پرده راز، حبیب، پرده راز
تو پرده‌پوشی چرا؟
راز دل همان به، نهفته ماند 
گفتنش چو نتوان، نگفته ماند
فتنه به که یک چند، خفته ماند 
گنج بر در دل، خزانه کردم
باغبان چه گویم به من چه‌ها کرد؟
کینه‌های دیرینه برملا کرد 
دست من ز دامان گل جدا کرد
تا به شاخه گل، یک دم آشیانه کردم
همچو چشم مستت جهان خراب است
رخ مپوش کین دور انتخاب است
من تو را به خوبی نشانه کردم

دریافت   اثریااینجا

مشاهده در یوتیوب

آبشخور: هفتمین ققنوس