پرسه در کابوس(شعر از نیما خسروی)

 پرسه در کابوس

بار دیگر
درپی توام
که نیستی 
بی قراری ام
در جای خالیت
خود را گم می کند
و فراموشی
نوش داروی نایاب دردهایم .

در میدان گاه خالی یک کابوس
خیس و سرد غمزده
هیچ نیست
ته فراموشی
نه نجوای باد
نه ناله پرنده؛
تنها
خاموشی

.

چه کس جز من
گریستن را زین دل بی قراردریغ می کند؟

بر درگاه دخمه ی ابهام
نوشته بود:
کسی وارد شود که بداند
ومن
که فراموش تو
بودم
درون شدم 
از میان همه ی پرسش ها
می دانستم
که تو
نیستی
گاه یقین
می کشد
آدمی را 
(هنگام که دیگر ابلهانه می نماید بغبغوی کبوترامید!)

و سال هاست در این مغاک 
برون شدنم 
به زنجیر های هراس 
در بند است.

چشم که می گشایم
جهان تاریک است
خواب نمی بینم

.
.
.

خسته تراز هر چه خستگی
می زنم گام
به کوچه های بارانی شعرم 
در شبی 
که نیستی .

نیما خسروی 

۲۷دی۸۹ بازنویسی ۸آبان ۹۲

ابشخور: هفتمین ققنوس

(تصویر “مهاجـــرت احساسات” اثر مفهومیِ هنرمند اطریشی، راجر والن)