نیستی...(شعر از نیما خسروی)

   

نیستی

=====

نیستی .....

چیزی را

نمی دانم – تکه ای از دل بود شاید...-

 با خود بردی

و ای زیبا ترین بهانه ی  شعر !

 من

با رفتنت مرد.

امروزروح ِ آواره ی  جهانم

وبه یادت سپید می نمایم

سطر های سیاه را با

واژه های دلتنگی  !

نیستی ،

نیستم .

حتا آینه 

نیمه گریانم را پس می زند!

با من حس غریب دریاست

رایحه مست رویا،

نشان از تو دارد

مرا می کشاند

 از شرق به غرب

 از جنوب به شمال ،

و از تنهایی به کلمات

از کلمات به تنهایی 

امیدبه ای  کاش ...سیبی ست که دوبار نمی افتد

و من همچنان

می رسم به آنجا که عاشقی کردیم .

و تو

همچنان نیستی...

نیما خسروی

بازنویسی 18 دی 92