نوستالوژی های من : آلبوم های عکس قدیمی

 نوستالوژی های من : آلبوم های عکس قدیمی

« ... یاد یک تصویر چیزی جز حسرت یک لحظه نیست ؛ و افسوس که خانه ها ، راه ها ، خیابان ها هم ، چون سال ها ، گریزانند »
▪️مارسل پروست
درجستجوی زمان از دست رفته

چندی پیش با مادرم که سخن می گفتم ،دریافتم که همه آلبوم های قدیمی مان در آتشی که خانه پدر را سوزاند، از بین رفته و دیگرهمه عکس هایی که راوی تاریخچه فامیلی ما بوده وجود ندارند.فقط مانده عکس هایی که شاید نزد فامیل باشد و چند عکسی که من آنها رابرای خودم برداشته بودم ... مادر گفت کاشکی همه ی آلبوم ها را با خودت برده بودی...از دریغ نهفته در کلام مادر دریافتم که گاه سوختن عکس ها معنایی فراتر از روزمرگی دارد و وصل است به خاطره ، به روز های روشن جوانی ، زیبایی  و عشق . گاه آنقدر شیفته این گذشته که نگذشته و در دل و ذهن او زنده است و ادامه دارد می شوی که هیچ گاه حاضر نمی شوی بپذیری آدم های آن دوران نیز فقر و مرگ ، بیماری و شکست را تجربه کرده اند!
 گمان می کنی هر چه بوده دورانی درخشان و از هر جهت عالی بوده که چون باز نمی گردد چونان حریمی مقدس باید ارج نهاده شود ، شایدهیچکس نداند هنگام عکس گرفتن همه آن ژست ها ، لبخند ها و نگاه ها پشت صدای شاتر دوربین حبس شده ، چون نفسی که سوخته و دودش درون سینه می سوزاندت و می خواهی رهایش کنی به بازدمی ، لبخند هایی که پس ازگرفته شدن عکس محو شده یا روی چهره طرف ماسیده ، شاید اشکی بوده که مادر از گوشه چشم سترده تا مباد روزگاری گواهی دهد به آنچه بر او و دورانش گذشته است.
 هر عکس داستانی دارد آنچه در زمان و مکان و ذهن و دل آدم ها می گذشته ، گاه آنچه که توی تصویر نیست با مزه تر است! به همین خاطر ارزش عکس های خانوادگی برای آدم های آن خانواده بیشتر است با روز هایی که برایمان عزیزند و دیگرباز نمی گردند .
نیما خسروی

▪️توضیح تصویر : نوستالُژی های من

من،پدرومادر- اسفند 1354- مشهد

مشاهده این پست در تلگرام