وظیفه زنده نگاه داشتن زبان

یکی از آفت هایی که به سراغ زبان می آیدوانهادن و رها شدنش در گیر و دار رخداد های تاریخی و اجتماعی است در حالی که زبان چونان هر عنصر زنده و جاندار دیگر به رسیدگی و پویایی و ورزیده شده نیاز دارد .

اگر در روزگاران ما فرهنگ و ادب تا به جایی نحیف و مرده سا می نماید که به زبان گفت و گوی مردمان عامی نزدیک آمده به مدد نامهربانی سرپرستان فرهنگ این مرز و بوم بوده که زبان را به خواست و سلیقه ی عام آنچنان نزدیک نموده اند که از شرم سر به گریبان خود داشته و دیگرسر بر نمی اورد!

چنانکه بر بالای این فرهنگ و هنر و ادب بنگریم ، فرهنگی بی حوصله و ادبیاتی زود فهم وهنری بازیگوش و کودکانه را می یابیم که گاه حتا به ناسزا گویی می رسد و شگفتا که گویندگانش در این توفان های روزگاران خود را شاعر و نویسنده و هنرمند نیز می خوانند!

من بر این باورم که زنده نگاه داشتن زبان بر هر که دستی بر آتش فرهنگ و هنر دارد وظیفه است .واژه هارا ببینید که پور سینا در هزار سال پیش به جایگزینی زبان عرب بر ساخته و به کار برده است .

بیاموزیم از فرزندان راستین این آب و خاک و بدانیم قدر پر ارج مرده ریگ بزرگان تاریخ را و گنج های مادگاری که از رنج صد ها و هزاران تن از نیاکان مان بر جای مانده است.

نیما خسروی